Inhoud
6 mei 2002. Een historische datum: Politiek kandidaat Pim Fortuyn wordt op brute wijze van dichtbij neergeschoten op een parkeerterrein van het mediapark en sterft ter plekke. Deze documentaire bevat gereconstrueerde en zeer realistische beelden van de aanslag, spraakmakende interviews, de politieke plannen van Pim, de begrafenis en achtergrondinformatie over de verdachte Volker v.d. G. die bekend heeft. Het is een unieke compilatie van feiten rond de moord. De misdaad die grote gevolgen had voor de toenmalige verkiezingen en onmiskenbaar leidde tot de daaropvolgende regeringscrisis. Hiet is een boeiende journalistieke documentaire.
Weggehouden uit het mediabeeld
Daarentegen is het opvallend hoe Pim Fortuyn (al dan niet bewust) uit het mediabeeld wordt gehouden. Hooguit bij herdenkingsdagen (6 mei) wordt er aandacht besteed aan de persoon Fortuyn en zijn politieke denkbeelden. Dit is opvallend omdat er grote hoeveelheden beeldmateriaal van Fortuyn opgeslagen moeten liggen bij de omroepen. In de periode 25 november 2001 tot 6 mei 2002 was Fortuyn dagelijks in beeld. Zijn optredens stonden altijd garant voor veel commentaren en een levendig debat. Daarom zou het juist interessant zijn om archiefmateriaal van Fortuyn te koppelen aan actuele gebeurtenissen. Er is nog veel uit deze nalatenschap te halen. De oud-columnist van Elsevier had immers een unieke, baanbrekende en profetische visie op de maatschappij. Laten we ook niet vergeten dat 1,6 miljoen mensen op hem hebben gestemd. Dat Fortuyn na de fysieke manier (liquidatie) ook mentaal uit het collectieve geheugen is gewist, is een belediging aan het adres van deze mensen.
Hoe ging het verder met opponenten van Fortuyn?
Politieke erfenis verkwanseld
Natuurlijk is de politieke erfenis van Pim Fortuyn grotendeels verkwanseld door zijn eigen LPF. Al vanaf de moord is er grote onrust en strijd geweest tussen partij(kader)leden en politiek verantwoordelijken. Dat het CDA in 2000 op sterven na dood was (met lijsttrekker Jan de Hoop Scheffer), dat in de VVD een richtingenstrijd en strijd om het leiderschap (Van Aartsen/Zalm) woedt, dat de PvdA stagneert door interne kampen (de partijmastodonten en de ‘vernieuwers’ van het kamp Bos), dat SP een dictatoriaal geleide partij is en dat GroenLinks de indruk wekt van verstrengeling met allerlei foute milieu- en actiegroepen, wordt door de media onderbelicht. Interessanter was blijkbaar hoe de LPF, een mogelijke bedreiging voor het establishment, zichzelf kapot maakte door zelf, altijd voor de camera, haar incompetentie te tonen. . . . . .
Dit is mede een gevolg van de verschillende kampen in de partij: vastgoedmagnaten (Ed Maas c.s.), nieuwe rijken (pornobazen en mediatyconen) en vertegenwoordigers uit defensiekringen, die verschillende belangen hadden en hebben en dan niet in de eerste plaats de nalatenschap van Fortuyn. Verder presteert het merendeel van de LPF-kamerleden zwaar ondermaats, en zeker niet in de geest van Fortuyn. Die zou zijn kamerleden zeker hebben aangespoord tot meer actie en duidelijkere aanwezigheid. Het is een publiek geheim dat Fortuyn een aantal kamerleden niet eens geselecteerd zou hebben, maar zelfs verwijderd van zijn kieslijst.
Postume demonisering
Eén van de begrippen die ons herinnert aan Pim Fortuyn is ‘demonisering’. Fortuyn gaf immers in maart 2002 in het programma Jensen al aan: “ik ben blij dat u mij de gelegenheid geeft. Als mij straks iets wordt aangedaan, zijn zij (Kok, Melkert, Rosenmöller, Klaas de Vries, e.a.) medeverantwoordelijk”. Een postume aanklacht door het duo Spong/Hammerstein werd vakkundig door Justitie verworpen.
De essentie van democratie
Stigmatisering door de media
Fortuyn als mediahype
Conclusie
Eén ding is zeker, Fortuyn heeft onomstotelijk de macht van de politieke en bestuurlijke elite blootgelegd en een aantal essentiële politieke punten op de agenda gezet: Europa en de eigen, Nederlandse, soevereiniteit, de politieke Islam, de verweesde samenleving waarin het gezag zodanig werd ondermijnd, dat individualisme en egoïsme hoogtij zijn gaan vieren, alsmede de teloorgang van ons onderwijs, de gezondheidszorg en de onhoudbaarheid van het te riante sociale verzekeringsstelsel. De vraag is wie bij de volgende verkiezingen de leemte die Fortuyn heeft nagelaten, gaat opvullen?
PimFortuyn.com
22 juli 2004
Fortuyn: grens dicht voor islamiet
Als het aan Pim Fortuyn, lijsttrekker van Leefbaar Nederland, ligt, komt er geen asielzoeker Nederland meer binnen. Dat zegt hij vandaag in een interview met de Volkskrant....
Toen Fortuyn in november vorig jaar werd verkozen als lijsttrekker van Leefbaar Nederland heeft hij partijvoorzitter Nagel beloofd dergelijke opmerkingen niet meer te maken. Fortuyn nu: 'Daar moest ik me maar eens niet zoveel meer van aantrekken.'
Hij gaat ervan uit dat zijn partij met de nu voorspelde 20 Kamerzetels in een regering zitting krijgt. 'Bij zo'n draconische uitslag kun je toch niet meer zeggen: Leefbaar Nederland mag niet in de regering.' Hij denkt dat de combinatie CDA-PvdA-Leefbaar Nederland of CDA-VVD-leefbaar Nederland mogelijk is. Fortuyn garandeert kiezers in dat geval een eind aan de wachtlijsten in de gezondheidszorg en 'een uitermate restrictief vreemdelingenbeleid.'
Fortuyn: 'Veertigduizend asielzoekers per jaar, dat is in vier jaar tijd een stad van een omvang van Groningen. Dat moeten mensen zich eens even goed realiseren. En dan veelal; enkele reis onderklasse. Nou dat zie ik niet zo zitten. Daar moeten we maar eens even mee stoppen. Janmaat had gewoon voor een deel gelijk. En door de demonisering waaraan uw krant ook heeft meegedaan, kon dat allemaal niet meer gezegd worden.'
Ondanks deze uitspraak wil Fortuyn zich niet op een lijn gesteld zien met de voormalige Centrumpartij-voorman, die in de jaren tachtig herhaaldelijk wegens discriminatie en het aanzetten tot vreemdelingenhaat werd veroordeeld. Janmaat wilde allochtonen het land uitzetten. Fortuyn wil 'niemand zijn burgerrechten ontnemen. Iedereen die hier binnen is, blijft binnen. Voor Antilliaanse jongeren wil ik overigens een uitzondering maken. Die zijn hier illegaal binnengekomen, nou, hup terug.'
Met die laatste uitlating doet Fortuyn de waarheid geweld aan. Antilliaanse jongeren zijn niet illegaal in Nederland. Ze hebben als inwoner van de Antillen het recht naar Nederland te verhuizen.
Fortuyn bestrijdt met nadruk dat hij met deze en vele andere geprononceerde uitlatingen nu en in het verleden als columnist bij Elsevier, aanzet tot geweld tegen buitenlanders. 'Ik veroordeel elk geweld.'
En overigens, tegen buitenlanders als groep heeft hij niets. Het gaat hem vooral om islamieten. 'Meneer, als ik het juridisch rond zou kunnen krijgen, dan zou ik gewoon zeggen: d'r komt geen islamiet meer binnen.'
Op de vraag of hij een islam-hater is, zegt de lijsttrekker van Leefbaar Nederland: 'Ik haat de islam niet. Ik vind het een achterlijke cultuur. Ik heb veel gereisd in de wereld. En overal waar de islam de baas is, is het gewoon verschrikkelijk. Al die dubbelzinnigheid. Het heeft wel iets weg van die oude gereformeerden. Gereformeerden liegen altijd. En hoe komt dat? Omdat ze een normen- en waardenstelsel hebben dat zo hoog ligt dat je dat menselijkerwijs niet kunt handhaven.
'Dat zie je in die moslimcultuur ook. Kijk dan naar Nederland. In welk land zou een lijsttrekker van een zo grote beweging als de mijne, openlijk homoseksueel kunnen zijn? Wat fantastisch dat dat kan. Daar mag je trots op zijn. En dat wil ik graag effe zo houden.'
Dit is de grote vrijheid, je mag zeggen wat je denkt, Niet dat het iets uitmaakt, met hoeveel je ook bent, Ze doen toch wat ze willen, ook als de hele boel vergaat,
|
Geachte dames en heren van de (linkse) pers,
Dit is een aanklacht tegen U. Een aanklacht, omdat u uw werk niet onafhankelijk uitvoert. U schurkt tegen de macht, de politiek aan, zonder uzelf vragen te stellen. Zonder onafhankelijk onderzoek te verrichten. En dat kan niet anders, want u maakt zelf deel uit van het establishment. Het establishment waartegen Pim Fortuyn het opnam. Fortuyn die weer zorgde voor discussie en oppositie. Die openlijk protesteerde tegen de vastgeroesde publieke sector en de bestuurlijke toplaag. Die het monopolie van de gedachtenpolitie in Nederland doorbrak door te laten zien dat vrijheid van meningsuiting een heilig goed is.
Maar gefeliciteerd: u heeft het voor elkaar gekregen. Nog geen 9 maanden na de liquidatie van Fortuyn heeft de PvdA haar verlies weer goedgemaakt. Nederlanders, het volk, de burgers, stonken er met open ogen in. Veel van wat Fortuyn heeft blootgelegd, is door uw slimme inzet van media en middelen weer hersteld.
- Arendo Joustra: 'Media verzuimden taak'
- Brief aan Felix Rottenberg!
- De 'meesterinterviewer' en de hoofdredacteur
- De column die niet mocht
- De Moord op Fortuyn en de Kunst van het Liegen
- De pers na Pim
- Folkert & Volkert
- Liaisons dangereuses
- Mat Herben in De Journalist
- Nachtmerrie
- Pim Pam Pet
- Veel speculatie over moord Fortuyn
- Wat 2,5 miljoen lezers niet mochten lezen!
- Wie zaait zal oogsten.
"Er zijn ruwweg twee manieren mogelijk om de toegenomen kritiek van "het publiek" op "de media" te duiden. Allereerst kan deze ontwikkeling begrepen worden in termen van een maatschappelijke tweedeling tussen collectief opererende instanties (zoals politiek en media) en de individuele burger. Ten tweede kan op het niveau van de journalistieke beroepsgroep zelf worden gekeken naar factoren, die het functioneren van de nieuwsmedia bekritiseerbaar maken".( ... )"Om uit die Ivoren Toren te komen, zal de journalistiek moeten leren de deuren aan alle kanten op te zetten, het eigen huiswerk inzichtelijk en controleerbaar te maken, en de interactie met de burger serieus aan te gaan en een plaats te geven." (Bron: AD Tijdsdocument) |
Deel II: Invloed van de Tweede Wereldoorlog
Gedachtenpolitie
De strijd tegen de Politieke Correctheid. Hij heeft de strijd voor vrijheid van meningsuiting wel met de dood moeten bekopen.
Geweigerde columns
Later, tijdens de politieke opmars van Fortuyn, werden meerdere columns van journalisten geweigerd. Gelukkig konden de columns wel op internet worden gelezen (bijvoorbeeld op de site van Theo van Gogh). In dit licht gezien, krijgt artikel 7 van de grondwet, over de vrijheid van meningsuiting wel een andere betekenis. Hieronder vindt u diverse geweigerde columns.
Deel III: Publieke figuren uit functie ontheven.
Deel IV: Demonisering
In het huidige tijdperk, van de televisiedemocratie, zijn media en politiek, twee handen op één buik. De media hebben dan ook een aanzienlijke bijdrage geleverd aan de verkettering van Fortuyns gedachtegoed. Was dit dan ook meteen opzet?
De media zijn boodschappers. In eerste instantie liet men zien hoe de politiek over de nieuwkomer Fortuyn dacht. Dit leidde onvermijdelijk tot al dan niet bedoelde stemmingmakerij. Iedereen van de zittende politiek was op zijn hoede, van linkse tot rechtse partijen.
"Op televisie was er altijd die honende blik van parlementair verslaggever Job Frieszo, steeds bereid om namens het Nederlandse volk een ferm oordeel uit te spreken over politici die zich onvoldoende houden aan de ongeschreven regels van het Haagse veld. Hij bracht het met dezelfde stelligheid als waarmee hij eerder Fortuyn met Janmaat vergeleek, door uitbundig met het partijprogramma van de CD te zwaaien". (Bron: AD Tijdsdocument) |
Deel V: Naar aanleiding van de verkiezing van januari 2003:
Schandelijke propaganda door de publieke omroep!
Het is tergend om te zien hoe de Publieke Omroep (NOS, NPS) van belastinggeld van de Nederlandse TV-kijker de media inzet om met een duidelijk vooringenomen, linksgeörienteerde blik verslag doet van het nieuws. Met name tijdens de verkiezingscampagne 2003 leek de hele NOS gemobiliseerd om de PvdA zo gunstig mogelijk in de publiciteit te brengen.
Tergend waren uitspraken als: "het is jammer dat de Nederlandse verkiezingen nu niet in Frankrijk worden gevolgd. De Franse socialisten zouden heel wat kunnen leren van de opmars van Wouter Bos", van de correspondente in Frankrijk. Of dat tijdens de lijsttrekkersdebatten de heren Zalm, Herben en Balkenende voortijdig werden afgeremd door Ferry Mingele en Paul Witteman, terwijl Wouter Bos praktisch de woorden in de mond kreeg gelegd.
OnevenwichtingColumn in de Telegraaf, 27 januari 2003De televisie heeft in de afgelopen, korte verkiezingsstrijd een zeer belanrijke rol gespeeld. Dat is elders in de wereld ook zo en zal in de toekomst ook niet veel minder worden. De vele zendgemachtigden kunnen tijdens verkiezingen met weinig geld hun programma's vullen, terwijl de politici langs die weg een direct contact met een groot publiek kunne krijgen. Dit belang van de televisie legt een grote verantwoordelijkheid bij de omroeporganisaties, in het bijzonder bij de publieke omroepen die immers grotendeels uit de schatkist worden betaald. Dat vereist juist van die kant een zeer evenwichtige benadering. Bij veel mensen, zijn vraagtekens gezet bij die evenwichtige aanpak van de NOS en de daaraan verbonden omroeporganisaties (NPS, VARA). Door de bank genomen kreeg de PvdA een wel erg welwillende behandeling die de andere partijen werd onthouden. Voor een deel kwam dit natuurlijk door de plotseling en onverwachte opmars van Wouter Bos. Die trok natuurlijk veel aandacht, ook op de televisie. Maar dat mag er nooit toe leiden dat daardoor per saldo de gelijke benadering van anderen in de knel komt. Dat is strijdig met de opdracht aan de uit de schatkist, en dus door alle belastingbetalers, mede gefinancierde publieke omroep Overigens hebben niet alleen de politieke partijen, maar ook de belastingbetalers er recht op deat de door hen betaalde publieke omroep zich niet bezighoudt met propaganda en manipulatie, maar met evenwichtige nieuwsvoorziening.. |