Op 5 mei 2002 reed ik door de regen naar de oprichtingsvergadering van LPF-Den Haag. Er werd verteld dat er een bijzondere spreker langs zou komen. Het was Pim Fortuyn die een vlammend betoog hield tussen de keuze voor verandering (de LPF) of de rust van het kerkhof (het establishment). Bij zijn vertrek vroeg hij mij nog: "Wil je voor mij uitzoeken wat ik moet doen als we de grootste zijn geworden.
Moet ik dan naar de Koningin of naar de Kamervoorzitter?" Ik zei tegen hem dat ik dat morgen voor hem allemaal op een rij zou zetten. Maar, waarschuwde hij: "Ik wil geen lappen tekst, ik wil het op 1 A4!". Een dag later op 6 mei 2002 werd onze lijsttrekker en grote inspiratiebron vermoord. En vier dagen later stond ik, samen met velen van u, hier in deze kerk op 10 mei 2002 toen Pim te grave werd gedragen en ik salueerde naar de kist waarin hij lag.
Voor Pim zelf werd het dus bitter genoeg en tegen alle verwachtingen in, niet het premierschap maar de rust van het kerkhof. Maar voor ons, Fortuynisten, is het de plicht en de taak om de veranderingen te brengen die Pim Fortuyn voor ogen stonden. Het is aan ons: wordt het de verandering, de revolutie of wordt het meer van het zelfde en dus de rust van het kerkhof.
Pim Fortuyn-zaal
Ik geloof dat Nederland geen behoefte heeft aan meer van hetzelfde. Dat is de grote les van 2002. Kiezers willen geen politici meer die om de hete brei heendraaien, geen arrogante onverschilligheid en geen laffe standpunten. Ze willen daadkracht, lef en ook wat spektakel. Dat zijn woorden die bij Pim Fortuyn passen. En die woorden passen ook bij mijn mede-genomineerden Geert Wilders en Ayaan Hirsi Ali die binnen de VVD als zeldzame parels hun nek uitsteken boven de middelmaat.
Want hoewel de Nederlandse politiek, met mijnheer Van Aartsen voorop, nu de daken schreeuwt hoe belangrijk Pim Fortuyn is geweest en alle lessen zo fantastisch zijn geleerd, blijkt het politieke bedrijf nog steeds bedolven onder de Puinhopen van Paars. De veenbrand is niet uitgeblust, sterker nog, ik denk dat het bluswater inmiddels op is. Het is wachten op de volgende klap.
Want Nederland is nog steeds een land van voor u zonder u. Harry Groen wordt na 2 declaratieschandalen in Almere en Amsterdam gewoon door zijn vriend Johan Remkes benoemd tot burgemeester in Noordwijk. En Geert Dales, de oud-wethouders van Amsterdam, wordt geparachuteerd in Leeuwarden. "Leeuwarden blij met komst Dales", kopte de krant in Friesland. Ik vroeg me af, wie is er blij? Dat blijken de regenten op het Stadhuis te zijn, maar in elk geval niet de inwoners. Want zij stonden buiten spel. Die gekozen burgemeester komt er, maar als het aan CDA, PvdA en VVD ligt niet voor 2010. Ze verzetten zich met hand en tand en voeren allerlei procedures aan. Tja, het is ook niet leuk als je elke dag 3 burgemeesters aan de lijn hebt die bang zijn om hun baantje te verliezen. Op zulke momenten schaam ik me als volksvertegenwoordiger diep.. Want weet u hoe het ook zou kunnen in mijn ogen. Zoals in Zwitserland. Daar heeft men geregeld dat de stem van het volk echt meetelt. Daar is vorige week een voorstel aangenomen om zware misdadigers onvoorwaardelijk levenslang op te kunnen leggen, dus zonder de mogelijkheid om vervroegd vrij te komen. Het was ingebracht door de moeder van een verkracht meisje. Tegen het advies van de gevestigde partijen stemden de Zwitsers voor.
In Nederland rollen we echter van het ene naar het andere fraude-schandaal. Meneer Joustra van het UWV-kantoor, de man van 10 miljoen zeg maar, vecht zijn ontslag aan want hij vindt dat hij oneerlijk wordt behandeld. Disfunctionerende ambtenaren kunnen in ons land nauwelijks op prestaties worden afgerekend laat staan worden ontslagen. En zodra je aan hun rechtspositie komt, is daar natuurlijk nog de speciale Ambtenarenrechter die alles nog eens overdoet. Ziet u dat al voor zich bij Unilever of Shell? In mijn Aanvalsplan tegen Bureaucratie heb ik daarom bepleit om het Ambtenarenregelement uit 1929 maar eens op de helling te zetten. Het wordt tijd dat we ambtenaren gaan beoordelen als normale werknemers die vallen onder Burgerlijk Recht zoals in het bedrijfsleven. Dan kunnen we wanprestaties bestraffen en resultaten belonen. Als we het lef hebben om de ambtelijke status af te schaffen, kan de overheid eindelijk worden wat ze in wezen allang had moeten zijn: een kleiner, probleemoplossend apparaat met gemotiveerde werknemers.
Dames en heren, ik maak mij zorgen om Nederland. Om onze identiteit en onze culturele waarden en normen. De Nederlandse identiteit staat onder zware druk. De islamisering van Nederland is in volle gang. Over 20 jaar zijn er in de grote steden meer moslimjongeren dan autochtone jongeren. En dan hoor ik op een bijeenkomst iemand roepen: "Wacht maar, wij nemen dit land straks over. De steden zijn al van ons." En dan schrik ik. Dan kunnen mensen zeggen: het is maar een enkeling die zoiets roept. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. In grote groepen binnen onze samenleving heerst een volstrekt anti-Westerse mentaliteit. Imams roepen op om vrouwen te slaan mits dat geen blauwe plekken veroorzaakt, homo's zijn minder dan varkens en de joden moeten aan het gas. We zullen hard en stevig moeten ingrijpen voor het werkelijk te laat is. Wat mij betreft betekent dat een quotum op gezinsvorming en -hereniging naar dit land. Tegelijk zullen de vreemdelingen binnen onze grenzen zich moeten aanpassen aan de Nederlande dominante cultuur. En dat betekent voor alles een absolute scheiding van kerk en staat zoals wij die sinds de Verlichting kennen. Geen hoofddoekjes in de rechtzaal of in het openbaar onderwijs. Daarom zal ik binnenkort in de Kamer mijn voorstel verdedigen om net als in Frankrijk het recht op een seculiere staat in de Grondwet op te nemen.
Terwijl de moordenaar van onze Pim over 11 lentes weer buiten rondloopt (en daar kom ik straks op terug), zitten wij als Fortuynisten nog steeds met grote vragen rond de moord op onze lijsttrekker. In september presenteerde ik het Zwartboek beveiliging Pim Fortuyn. Tot op heden weet ik nog niet waarom de nacht van 6 op 7 mei het huis van Pim doorzocht moest worden, weet ik nog niet wie de 200 bestanden dezelfde nacht van de computer van de moordenaar wiste en is nog steeds een aantal sleutelfiguren niet gehoord. Ook is het in mijn ogen onvoorstelbaar dat de moord op Chris van de Werken in Nunspeet nog steeds niet heropend is, terwijl het politieteam dat deze moordzaak onderzocht overtuigd is van de betrokkenheid van Volkert van der G. Ik zal niet rusten voordat deze vragen zijn beantwoord. Maar nog ergers is misschien wel dat noch de politieke haatzaaiers noch de ambtenaren die Pim hadden moeten beveiligen zijn aangepakt. Na de moord is zelfs binnen de AIVD iedereen gewoon op zijn plek blijven zitten. On-voor-stélbaar. En het griezeligste is misschien wel, dat er na 6 mei 2002 niets veranderd is aan de beveiliging en bewaking van lijsttrekkers. Ik ontdekte dat vorige week tijdens een werkbezoek aan de AIVD. Een nieuwe Pim is opnieuw aan zijn lot overgelaten, omdat hij niet valt binnen het "rijksdomein", alleen het woord al. Alleen de vrienden van de Staat ontvangen dus bescherming. Ook hier zijn we volledig terug bij af.
Als Justitie-woordvoerder heb ik mij in 2003 ook ingezet om de straffen in dit land te verhogen. De straffen op terrorisme zijn mede door initiatief van de LPF-fractie verhoogd. Ik wil hogere straffen op wapenbezit en ik wil minimumstraffen op moord, doodslag, verkrachting en mishandeling. Minister Donner kan wel zeggen dat er steeds strenger wordt gestraft, maar het is niet waar. Er wordt wel méér gestraft, maar niet langer. Voor moord wordt in ons land gemiddeld 8 jaar opgelegd. De rechters zijn losgezongen van de samenleving. Iemand die doelbewust een ander van het leven berooft moet minimaal 10 jaar opgesloten te worden. Geen zielige praatjes van de advocaat over de moeilijke jeugd van de dader, nee: wégwezen. Opgeruimd staat netjes. We zijn in dit land nog steeds veel te soft en te slap. De criminelen lachen ons uit, maar de slachtoffers hebben levenslang verdriet. Dus stop die gevangenen gewoon met 3 of 4 op een cel. Ik heb het zelf een week aan den lijve mogen ondervinden en ik kan zeggen: experiment geslaagd! Daar heb ik geen maandenlange onderzoek van burerau Twijnstra en Gudde voor nodig zoals Minister Donner.
Dames en heren, het is een grote eer voor mij om vandaag de Pim Fortuyn Award 2003 in ontvangst te mogen nemen. Ik doe dat in de stad waar Pim Fortuyn zijn eerste victorie kraaide. Leefbaar Rotterdam en vervolgens de Lijst Pim Fortuyn hebben aangetoond een groot gevaar voor de gevestigde orde te kunnen zijn. En Pim zou vandaag op zijn verjaardag inderdaad trots zijn. Toen wij met de LPF-fractie afgelopen maandag door de stad liepen tijdens ons werkbezoek, zag je het gewoon: deze stad begint veilig te worden. Ik ben ervan overtuigd dat we bij de volgende verkiezingen de strijd tegen het establishment als Fortuynisten gezamenlijk moeten voeren. LR & LPF, we zijn brothers in arms, oftewel 2 zonen van dezelfde vader, zoals Ronald Sörensen het perfect zei. Ik zal daarom niet snel vergeten wat Pim ons vertelde in de Kubus op één van de laatste zaterdagmiddagen toen er weer eens een incident opspeelde: "Jullie kunnen me maar één kado geven en dat is eenheid, eenheid, eenheid!".
Dat is wat we aan Pim Fortuyn verschuldigd zijn. Zolang ik in de politiek mag zitten onder zijn naam, zal ik mij daar met al mijn energie voor blijven inzetten.
Dank u wel.
